Pamiętacie mnie jeszcze?

Po bardzo długiej nieobecności, kłopotach zdrowotnych synka i moich , nadmiaru pracy, ogólnego zmęczenia, zniechęcenia  do szycia, tworzenia, dłubania biżuterii wracam na łamy bloggera małymi kroczkami.

Powoli tez zaczynam nadrabiać blogowe zaległości , a nazbierało się tego trochę.  Czas w domu nie pozwalał na to, i nieśmiało nawet mogę nawet powiedzieć (ale nie krzyczcie na mnie), że szkoda mi było nawet czasu na ślęczenie po pracy przed komputerem.  W pracy wzrok od 7.30  do 15.30 maksymalnie był eksploatowany przez komputer. Po wielu latach efekty tego są takie, że nie potrafię rozpoznać twarzy osoby idącej drugą strona ulicy, która mówi mi „Dzień dobry”,  lub nie jestem w stanie powiedzieć jaka jest godzina, która wyświetla się na zegarze w  mojej kuchni ( a ja siedze 2 metry dalej) A kiedyś  cieszyłam sie sokolim wzrokiem.

  

Ale wracam bo tęsknię za tym blogowym „światkiem”, brakuje mi odwiedzin  na Waszych blogach przy porannej  herbatce  lub kawce.

Do niedawna zadowalałam się tym, że zaglądałam do Was poprzez czytnik Google bo  wszystkie „fajne” strony zostały polokowane przez informatyka. Jednak nie satysfakcjonowało mnie to do końca bo nie mogłam umieścić komentarza. A jak nie od razu to kiedy? W domu? Ale tam nie ma czasu . . .  bo obowiązki domowe, bo   Miłek, bo Mąż, bo po całym dniu  „biegania”  padałam i nie miałam już siły na nic. A o leżących niezrealizowanych zamówieniach nawet już boję się wspominać.

Ale pewna mądra głowa znalazła sposób by przechytrzyć informatyka i mogę pisać komentarze do Waszych postów. Oj dużo mam do nadrobienia, czasami trochę mi głupio, że nie odzywam się, ale chcę byście wiedziały że pamiętam i myślę ciepło.  A nowe osoby które do mnie zaglądają  serdecznie pozdrawiam i obiecuję że zawitam do Was z odwiedzinami.

  

Mam nadzieję, że jeszcze troszkę  o mnie pamiętacie, zaś   moja dotychczasowa nieobecność nie zniechęci Was do odwiedzin w Domilkowym Domku.

Pozdrawiam Dorota