Odkurzyłam starą miłość ...

kopię

kopię uparte drzwi

nasłuchuje cierpliwego skowytu

czekam

                                                                                         

( H. Poświatowska "nie chcę" ) 

Jestem Julią

Mam lat 23

dotknęłam kiedyś miłości

miała gorzki smak

jak filiżanka ciemnej kawy

wzmogła rytm serca

rozdrażniła

mój żywy organizm

rozkołysała zmysły

odeszła

(H. Poświatowska) 

do Ciebie

poprzez czas

czasem tak blisko

że dotykam

nie wiem

gdzie się kończy pamięć a zaczyna rzeczywistość

zegar mojego ciała 

zaciął się 

uparcie wraca

do chwil już okrzepłych

we wnętrzu drzew

we mnie 

czas nie potrafi zastygnąć 

toczy się poprzez krew

(H. Poświatowska) 

Drzazga mojej wyobraźni

czasem zapala się od słowa

a czasem od zapachu soli

i czuję jak pode mną

przestępuje  z nogi na nogę okręt

i ocean jest niezmierzony,

bez żadnego brzegu

zamknięta w łupinie drewna

jestem cudownie wolna

nie kocham nikogo 

i niczego 

(H. Poświatowska)  

 ... jesteś 

jak księżyc wyraźny 

świecisz 

na moim chłodnym niebie 

 (H. Poświatowska) 

pokornie Cię kocham

widzisz

nawet łokieć swój kocham

bo raz był Twoją własnością

widocznie tak można

z najprawdziwszym mieniem

rozstać się

i nie patrząc wstecz odejść 

widocznie można pośrodku chłodnej zimy 

zostać

(H. Poświatowska) 

odkurzyłam starą miłość  - POEZJĘ

moje zeszyty  z 1995 roku - pożółkłe karty, na których notowałam miłosne wiersze znanych poetów

nadałam im nowe okładki, nadałam im nową duszę ...

* * * 

... żyje się tylko chwilę  ...

H. Poświatowska