Nostalgiczny wrzesień

Fatalne w skutkach wydarzenia sprzed dwóch lat (pobyt w szpitalu od  ostatniego dnia sierpnia, potem ciągłe leżenie związane z moją ciążą bliźniaczą; radość , że mimo wszystko moje maleństwa mają się wyśmienicie i lada dzień będziemy je witać, i na koniec  tragiczny niespodziewany finał ciąży) sprawiły, że chyba taki nostalgiczny wrzesień będzie już  każdy.

Boli dalej i bedzie bolało. Nieprawda, że czas leczy rany, czuję się tak jak dokładnie 2 lata temu, Tylko  codzienność nie pozwala mi na rozpacz. To nic by nie dało, wręcz byłoby jeszcze gorzej. Wciąż nie ma dnia kiedy nie uroniłabym łezki - nawet wtedy gdy idę do pracy i spoglądam na cmentarz. Może łatwiej mi bo mogę do Milenki zaglądać prawie codziennie, nawet siedząc w pracy przy biurku widzę cmentarz - jest po drugiej stronie ulicy. Więc zawsze jestem blisko :)

I może dlatego też mi łatwiej.

Nawet Miłoszek wie już jak zaprowadzić Mamę do Milenki, sam prowadzi  :)  Wtedy też skapnie łezka

. . .  

Ale nie dajemy sie tym przeciwnościom losu jak tylko jest to możliwe.

Kocham wrześniowe i nie tylko wrzesniowe spacery z moim Synkiem. To mnie odprężą, pozwala pomyśleć nad życiem, nad tym co dobre, co złe; co ważne, a co mniej.

I w miarę możliwości prawie codziennie spacerujemy, odkrywając nowe zakątki  mojej miejsciowości.  Czasami zaglądamy  ludziom prawie w "okna", rozglądamy się czy na płotach nie wiszą fajne dzbany , niepotrzebne gospodarzom. Czasami mamy ochote zajrzeć do środka opuszczonych rozwalających się chałupek.

A najlepsze jest to, że jak tak chodze z tym "fotoaparatem" :) to uchodzę za jakąś dziwaczkę. No bo kto normalny chodzi i po wsi zdjęcia robi.

Z kazdego takiego wypadu przynosimy masę zdjęć.

Dzisiaj  chce się z Wami podzielić  niewielką garstką moich spacerowyc foteczek.

Kapliczek jest  mnóstwo, a może kiedyś nim poświęcę oddzielny post? 

Mamy nawet mały strumyczek, koszmarnie zaniedbany, płynie nawet  tuż za moimi zabudowaniami, niestety  tam bardzo brudny  jest więc obfociłam tam, gdzie zielono i sympatycznie :)

Chmury szczególnie uwielbiam fotografaować, roztańczone, czasami przerażające swym ogromem

jednak w rezultacie piękne

A na  niebie wrony, stado kraczących wron, mieszkają nieopodal mnie , co prawda mi nie przeszkadzają i nie wadzą to dalszym Sąsiadom chyba już tak radośnie nie jest :)

I fragmenty domostw, tych zamieszkałych i takich do których nikt już nie zagląda.

Fragment drogi wiodący do domu, "którego już nie ma" mojej Babci, tam gdzie spędzałam moje dzieciństwo w każdej wolnej chwili.

I na koniec uchylam rąbka moich drewnianych zabudowań gospodarskich.

Uwielbiam te drewniaczki !!!

Miłego i słonecznego wrześniowego wtorku Kochani Wam życzę