I po urlopie

Nie zdążyłam się obejrzeć a już mi minął. Sama nie wiem kiedy- tak szybko zleciał. Nic konkretnego nie zrobiłam, nigdzie nie wyjeżdżałam no ale przynajmniej odpoczęłam od pracy – bo tej ostatnio miałam aż nadmiar. Jednak z drugiej strony nie mogę powiedzieć, że spędziłam ten czas bezczynnie. Czas spędzony z Synkiem jest bezcenny. Ech będzie mi brakowało naszych dłuuuugaśnych spacerków wiejskimi steczkami wśród pól . Ech fotografowaliśmy wszystko co się dało, przysłowiowy „każdy” chwast. Po takich wycieczkach Miłuś spał grzecznie i słodko
Dzisiaj był mój pierwszy po-urlopowy dzień w pracy. Wróciłam do białych grzecznych koszul i stonowanych „mundurków” Na początku jak zwykle kawa – bez niej nie zaczynam dnia w pracy, potem poczta firmowa, potem poczta prywatna itd...
W pracy tęskniłam za Miłoszkiem jak nigdy. Ech trzeba cieszyć się tymi chwilami kiedy jest taki malutki, kiedy śmieją się jego oczy , kiedy wracając po pracy On wyciąga do mnie rączki ..... Te chwile są ulotne i nie zdążę się obejrzeć, a moje dziecię przedstawi mi swoja narzeczoną .... Więc łapię każdy dzień, godzinę, minutę, sekundę …. I niech trwa ten czas jak najdłużej …
Ubolewam, nad tym, że już nie będę tak na bieżąco śledziła blogów. W pracy mam zablokowanego bloggera jak i wiele innych stron. Buuuuu. No tak ale podobno w pracy trzeba pracować. Jednak ja przebiegła bestia subskrybowałam sobie wszystkie blogi, na które chętnie zaglądam i przeglądam je przez „czytnik Google”. Oczywiście nie mogę dodawać komentarzy ( hmmmm ... a może mogę tylko nie wiem jak) - ale to nadrobię wieczorami w domku. No chyba żeby mi szanowny Małżonek nie użyczył swojego komputerka.
Mój komputerek tym razem już jedzie do „uzdrowiciela” (ostatnio nie wypaliło) i mam nadzieję, ze wkrótce będzie działał sprawnie, przynajmniej przez najbliższe pół roku- dopóki znów czegoś nie nabroję w nim. W chwili obecnej nie da się na nim nic już zrobić gdy działa w żółwim tempie. Albo jeszcze wolniej ;)

Prace krawieckie również rozpoczęłam ... szyję jak dziecię śpi, wszędzie pełno igieł i szpilek. Stwierdzam jednogłośnie, że brakuje mi kącika, gdzie mogłabym rozstawić maszynę i trzymać swoje szpargały krawieckie. I tak wędruje to z szafy na połkę, z półki na poddasze, z poddasza na parapet i tak dalej ... Może kiedyś będę miała swój kąt.

A dzisiaj zrobiłam sobie spacerek po ogródku i fotografowałam wszelką roślinność, która to mi wpadła w oko.